Waarom ik prioriteiten stel

Jullie hebben waarschijnlijk wel gemerkt dat ik helemaal niet zo veel update als eigenlijk mijn bedoeling was. Ik wilde twee of drie recensies per maand schrijven en daarnaast ook nog twee blogs. Afgelopen maanden heb ik nauwelijks blogs geschreven – ben dus nauwelijks een blogger te noemen – en heb ik minder recensies geschreven dan ik gewild had.
Als ik dit zo graag wilde, er helemaal een website voor heb aangemaakt en ideeën klaar heb liggen, waarom doe ik het dan in godsnaam niet gewoon?

Ideeën, plannen en voornemens komen bij mij vaak in vlagen, net zoals dat ik deze maand plots besloot om 50.000 woorden voor mijn boek “Geen bereik – Flynn” te schrijven. Dat gaat hartstikke goed en ik ga het ruim halen, maar ik heb er ook dingen voor laten liggen. Niet alleen de blogs en recensies, maar ook mijn goede onderhoud aan het doel om vijftig boeken te lezen dit jaar.
Waarom wilde ik vijftig boeken lezen? Jeetje, ja, waaróm eigenlijk? Deels omdat ik nadat mijn debuutroman uitkwam plots Hebban.nl leerde kennen en het een heel erg leuk idee vond om mezelf een leesdoel te stellen. Ik heb de afgelopen jaren naar mijn mening namelijk veel te weinig gelezen. En wie wil recenseren, moet ook lezen. Het is niet zo dat ik niet graag lees, maar op sommige momenten heb ik een beetje een haat-liefde-relatie met lezen en kan ik mezelf er nauwelijks toe zetten om te beginnen. Op andere momenten ben ik zo onder de indruk van een boek dat ik net las, dat ik niet stop met erover praten. Meestal helpt het om mezelf een beetje te dwingen – als ik eenmaal rustig zit en een boek erbij heb, ben ik ook niet meer te stoppen. Dan vraag ik mezelf weer eens af waarom het weken duurde om te beginnen en hoeveel tijd ik had kunnen besparen als ik gewoon gelijk, enthousiast begonnen was.

Hetzelfde heb ik met recensies schrijven, want ik heb er helemaal geen hekel aan. Ik moet zeggen dat ik het ook niet uit plezier doe – schrijven over iets terwijl ik dat ook in mijn hoofd kan doen, voelt soms zo onzinnig. Op andere momenten realiseer ik mij heel goed dat ik op een hele andere manier naar een boek kijk als ik van plan ben er een recensie over te schrijven. Niet alleen ben ik kritischer op het boek, maar ik ga ook veel sneller op zoek naar de gedachte achter het boek en voor mij maakt dat lezen heel veel leuker!

​En met al deze dingen die ik heel leuk of belangrijk vind – lezen, schrijven, recenseren en bloggen – vraag ik mezelf dus vaak af; kan ik het allemaal? Waarschijnlijk wel, als ik mijn mindset verander. Ik stort me namelijk volledig op dingen, net zoals deze tekst. Ik besloot om te beginnen, heb word geopend en ben gaan schrijven. Ik houd geen rekening met dat ik eigenlijk zou gaan schrijven vandaag en ook niet met het feit dat ik dit ga plaatsen en vervolgens misschien wel weer wekenlang helemaal niets: dat is zo’n beetje hoe ik werk.
Heel onpraktisch soms, maar op andere momenten ook heel handig. Ik kan namelijk, in een maand zoals deze, makkelijk 50.000 woorden schrijven, puur omdat ik dat wil. Volgende week, na het afronden van Geen bereik – Flynn, ga ik een “leesvakantie” houden. Die acht boeken die ik per se mee op vakantie wilde moeten namelijk ook uit.


Recensies schrijven, heb ik me laatst voorgenomen, moet ik gewoon gelijk doen. Zonder de tekst te controleren, schrijf ik een recensie namelijk in iets van een kwartier. Hélemaal geen probleem om even na het uitlezen van een boek te doen en ik weet dat ik mezelf er dan vervolgens ook niet meer schuldig over hoef te voelen. Het uitstellen van het schrijven van recensies is meestal om één van de volgende redenen; ik weet niet hoe ik moet omschrijven wat ik van het boek vond, ik ben moe/het is een onhandig moment en ik stel het uit óf ik moet een recensie schrijven over een boek van iemand die ik ken/een boek dat ik erg slecht vond. Dan kan ik twintig minuten over elke zin doen, nadat ik het weken voor me uit geschoven heb. Wat dat betreft is het misschien ook gewoon nog een kwestie van leren hoe ik moet recenseren; accepteren dat ik mag opschrijven wat ik van boeken vind en waarom. Of het nou klopt – want misschien heb ik het hele boek fout begrepen – of niet.

​De uiteindelijke vraag, waarom ik prioriteiten stel, of misschien wel beter; waarom ik sommige dingen zo lang voor me uitschuif, is dus simpel: ik werk het liefste, heel hard en heel gefocust op één ding. En ik weet zelf nog niet eens of ik dat positief of negatief vind.
 
A/N: Ik heb deze tekst niet opnieuw gelezen, want dan ga ik dingen herschrijven die ik eigenlijk niet weg moet halen. Rare zinnen neem ik maar even voor lief.