Mijn leesautobiografie

Toen ik jonger was ben ik veel voorgelezen uit Pluk van de Petteflet, Floddertje, Dikkie Dik, Pietertje Pet, korte verhalen met van die flapjes en énorm veel Jip en Janneke.
Iets later ging ik ook luisteren als mijn zus werd voorgelezen, dat waren al moeilijkere boeken zoals Pinkeltje.
Zelf lezen wilde ik aan het begin niet. We hadden ABC-boekjes om te leren lezen maar ik ging heel langzaam. Ik wilde wel kunnen lezen, maar het leren vond ik stom. Pas toen mijn zusje me aan het inhalen was met de avi-boekjes, besloot ik dat ik beter moest zijn dan mijn (jongere!) zusje en leerde het binnen no time.

Daarna werd ik gek op lezen. Ik kan me de meeste titels niet meer herinneren; het zijn er té veel.
Ik heb bijvoorbeeld de pinkeltje serie, Dolfje Weerwolfje, Geronimo Stilton, Puppy Patrol en een paardenserie van Cristine Linneweever gelezen. Ook heb ik veel van Jacques Vriens gelezen. We ging vaak naar de centrale bibliotheek in Rotterdam waar mijn zusjes en ik het kindergedeelte op de tweede verdieping afstruinden.

Toen we naar een andere basisschool gingen, moesten we een halfuurtje met de auto. Mijn moeder bedacht dat we dan best wel luisterboeken konden aanzetten. We hebben haast alles van Roald Dahl gehoord en ook achtste groepers huilen niet en dat soort verhalen kwamen aan de beurt.

Later, op weer een andere school, ging ik snel over naar moeilijkere boeken, die net buiten het kindergedeelte te vinden waren. Achteraf vind ik dit vreselijk jammer; een groot deel van de jeugdboeken vond ik, doordat ik al op een hoger niveau gelezen had, verschrikkelijk kinderachtig.
Ik las veel over de oorlog, ziektes en moord. In groep acht en de eerste klas van de middelbare heb ik veel van schrijvers als Thea Beckman, Simone van der Vlugt, Tommie Wieringa en Theo Hoogstraten gelezen.

Op mijn elfde begon ik in de zomervakantie aan de serie De aardkinderen van Jean M. Auel, dit is een zesdelige serie met boeken van tussen de 600 en 900 pagina’s. Deze boeken speelden zich af in de tijd van de jagers en verzamelaars en waren enorm gedetailleerd geschreven. Ik vond het fantastisch, ik had nog nooit zo’n goed beeld gekregen van een verhaal; het was net alsof ik een film keek.
Een ander boek dat ik in de eerste in de schoolbibliotheek vond, Pest (van Henk van Kerkwijk), maakte op mij veel indruk. Het ging over de pest en liet heel goed zien hoe heftig het geweest moet zijn. Ik was toen twaalf en vond dat gemakkelijk te lezen. Verder las ik in dat jaar Herinner mij van Ann Brashares, een bizar boek over reïncarnatie. Ik heb het laatst opnieuw gelezen en kan me niet voorstellen dat ik dat in de eerste écht interessant vond, maar het was wel gaaf geschreven.

Hoewel ik er bij zweer nooit boeken te lezen waarvan ik de film al gezien heb, heb ik ooit een uitzondering voor Harry Potter gemaakt. Aan het eind van de eerste las ik de serie in een ruk uit en in de jaren daarna heb ik het nog meerdere keren herlezen. Het leuke bij die boeken was – en is nog steeds – dat ik iedere keer weer nieuwe details vind.
In de tweede en derde raakte ik ook geïnteresseerd in psychologische romans zoals Paaz en Up van Myrthe van der Meer maar ik las vooral voor school. Het lezen voor school vond ik helemaal niet erg. Mevrouw Lauwrier, mijn docente Nederlands, gaf ons veel vrijheid maar hielp graag met het uitkiezen van boeken. 

Toen we in de vierde en vijfde met het lezen voor onze lijst begonnen, nam ik dit erg serieus. Ik keek kritisch terug naar mijn leesgedrag de jaren daarvoor en besefte dat ik nooit echt diep op de inhoud van boeken in ging. Ik besloot om “hoge literatuur” te lezen voor mijn lijst en begon enthousiast aan Kaas van Willlem Elsschot.
Na een dik uur lezen, legde ik het boek teleurgesteld aan de kant. Was dit nou de hogere literatuur?
Ik legde mijn ervaring bij een docent Nederlands neer en hij legde me uit dat het kiezen van een goed boek iets ingewikkelder ligt dan dat. Simpelweg het moeilijkste niveau van het lezen voor de lijst lezen zou niet werken. Hij stelde de donkere kamer van Damokles van Willem Frederik Hermans voor en wilde het boek zelfs wel aan me uitlenen. In eerste instantie had ik niet zo’n wauwditwiliklezen-moment. Toen ik er iets over opzocht, begreep ik al snel dat het niet alleen maar geschiedenis was maar dat er een soort detective in verwerkt zat. Hierdoor was mijn interesse wèl gewekt! Ik had het aan het begin wat moeilijk, omdat Hermans soms enorme tijdsprongen maakt en geen gemakkelijk volgbare schrijfstijl heeft. Toen ik er eenmaal in zat, kon ik het boek haast niet meer wegleggen, wat er toe leidde dat ik voor mijn derde boek opnieuw naar die docent ben gegaan.
Ditmaal raadde hij de bekeerlinge van Stefan Hertmans aan. Ik was razend enthousiast na het lezen van het boek en belde mijn opa, die – nog voor ik iets kon zeggen – zei: ‘ik heb een boek van de bieb geleend, dat jij vast en zeker leuk vindt.’ Je raadt het al: het was hetzelfde boek. Ondanks dat ik geen held ben in geschiedenis, vindt ik het een van de leukste dingen om in een boek verwerkt te zien.

Vervolgens had ik de smaak te pakken en heb ik wat op het internet gezocht, waarna al vlug andere interessante boeken volgden. Uiteindelijk kwam ik aan bij Harry Mulisch, waarvan veel mensen direct zeiden dat het vwo zes niveau was en of ik dat nou wel zou doen. Gelukkig waren er ook mensen die het toejuichten, zoals een paar docenten en mijn ouders. Ik ben toen begonnen in de ontdekking van de hemel en tegen alle verwachtingen in, kon ik het niet wegleggen. Sure, op sommige momenten had ik zoiets van: moet dit nou zo langdradig Mulisch?, maar het liefdesverhaal en de intellectuele gesprekken tussen Onno en Max trokken me er razendsnel doorheen.
Nog steeds dolenthousiast over Mulisch, begon ik aan mijn boekvergelijking, de aanslag. Dit was, na de ontdekking van de hemel, een enorme teleurstelling. Het leek alsof er nauwelijks – nuttig – verhaal in zat en alsof Mulisch niets uitwerkte, een beetje een anticlimax dus.
Grappig is wel dat ik na het dieper ingaan op het boek en mijn vergelijking tussen de grote drie in Nederland, plots begreep hoe de aanslag in elkaar zat. Mijn mening over het boek sloeg volledig om en ik heb het meerdere keren vol overtuiging aangeraden aan anderen.

Kortom denk ik dat mijn smaak qua literatuur door mijn middelbare school heen best wel veranderd is. Ik blijf de romannetjes van bijvoorbeeld Nora Roberts als easy reading nog steeds erg waarderen maar zoek nu graag boeken die je aan het denken (blijven) zetten.
Wat ik alleen moeilijk blijf vinden, is dat je met sommige boeken actief moet nadenken over de hoofdgedachte om het vraagstuk achter het boek te begrijpen. Zoals met de aanslag bijvoorbeeld. Als het niet voor mijn lijst was geweest, zou ik er dan met tien mensen over gediscussieerd hebben? En zou ik zulk diep onderzoek gedaan hebben?
Ik heb vaak een bepaalde druk achter het lezen nodig om te zorgen dat ik alles er uit haal. Niet altijd hoor; bij boeken van de Correspondent heb ik dat automatisch. Hierom bedacht ik dat het heel nuttig is om reviews of verslagen te schrijven. Ik heb er anderhalf jaar geleden niets mee gedaan maar ben nu deze site begonnen en een belangrijk deel is het recenseren van boeken.

Afgelopen jaar woonde ik in Amerika en dat heeft mijn leesgedrag best wel beïnvloed. Ten eerste las ik plotseling boeken over Amerika, want meerdere mensen leek het leuk om me zoiets cadeau te doen. Toevallig vond ik die boeken allemaal heel erg interessant, maar ik zou er zelf waarschijnlijk niet zo snel bij gekomen zijn. Toen ik eenmaal in Seattle woonde en die eerste paar meegebrachte boeken uit had, ging ik op zoek naar een bibliotheek.
Ik had echter niet heel erg veel ervaring met het lezen van Engels geschreven boeken. Mijn Engels is prima maar als ik hele lastige boeken was gaan lezen, zou ik er geen zak van begrijpen. Hierdoor begon ik opnieuw met het lezen van een van mijn lievelingsgenres; de historische roman.
Ik las veel romans die zich in de oorlog afspelen zoals; "Dear Mrs. Bird", "the summer before the war" en "the Guernsey literary and potato peel pie society". Deze boeken hebben me voornamelijk geholpen mijn Engels te verbeteren maar ook gewoon om te ontspannen.

​Inmiddels woon ik weer in Nederland en heb ik een paar maanden de tijd voor mijn studie begint. Haast een tussenjaar en natuurlijk wil ik de tijd die ik nu ineens heb op een goede manier gebruiken. Naast twee baantjes, heb ik dus deze site opgezet. Het idee is dat door me nu actief bezig te houden met de site opstarten ik het later enkel hoef te onderhouden. En een of twee boeken per maand lezen is dan dus echt geen straf… Bovendien vormt een goede basis voor de promotie van mijn debuutroman; Geen bereik, deel 1: Skyana.