Het is heel lang geleden sinds ik voor het laatst echt iets met mijn website heb gedaan. Hoewel ik niet per definitie durf te beloven dat ik hier iets aan ga veranderen, weet ik in ieder geval wel dat ik momenteel stop met het schrijven en plaatsen van recenties hier. Ik blijf - niet dat ik dit heel actief deed... - ze wel op Instagram/Facebook plaatsen, maar het wordt iets meer low-key. 

Deze website gaat meer om mij als schrijfster en mijn schrijfproces draaien. Om die reden blijft mijn blog wel bestaan; ik denk dat dit sowieso al veel meer in ging op mij en mijn ervaringen dan ik oorspronkelijk van plan was.

Vanaf morgen heb ik eindelijk een weekje vrij, dus ik hoop dat het lukt om het schrijven weer een beetje op te pakken en dit ook af en toe te blijven doen, zodat ik niet zo ver uit mijn verhaal raak en enkel in de vakanties kan schrijven. Als het lukt schrijf ik binnenkort een blog over waarom ik steeds in de vakanties schrijf in plaats van gewoon door het jaar heen en hoe dit het schrijfproces beïnvloed.  

Jullie hebben waarschijnlijk wel gemerkt dat ik helemaal niet zo veel update als eigenlijk mijn bedoeling was. Ik wilde twee of drie recensies per maand schrijven en daarnaast ook nog twee blogs. Afgelopen maanden heb ik nauwelijks blogs geschreven – ben dus nauwelijks een blogger te noemen – en heb ik minder recensies geschreven dan ik gewild had.
Als ik dit zo graag wilde, er helemaal een website voor heb aangemaakt en ideeën klaar heb liggen, waarom doe ik het dan in godsnaam niet gewoon?

Ideeën, plannen en voornemens komen bij mij vaak in vlagen, net zoals dat ik deze maand plots besloot om 50.000 woorden voor mijn boek “Geen bereik – Flynn” te schrijven. Dat gaat hartstikke goed en ik ga het ruim halen, maar ik heb er ook dingen voor laten liggen. Niet alleen de blogs en recensies, maar ook mijn goede onderhoud aan het doel om vijftig boeken te lezen dit jaar.
Waarom wilde ik vijftig boeken lezen? Jeetje, ja, waaróm eigenlijk? Deels omdat ik nadat mijn debuutroman uitkwam plots Hebban.nl leerde kennen en het een heel erg leuk idee vond om mezelf een leesdoel te stellen. Ik heb de afgelopen jaren naar mijn mening namelijk veel te weinig gelezen. En wie wil recenseren, moet ook lezen. Het is niet zo dat ik niet graag lees, maar op sommige momenten heb ik een beetje een haat-liefde-relatie met lezen en kan ik mezelf er nauwelijks toe zetten om te beginnen. Op andere momenten ben ik zo onder de indruk van een boek dat ik net las, dat ik niet stop met erover praten. Meestal helpt het om mezelf een beetje te dwingen – als ik eenmaal rustig zit en een boek erbij heb, ben ik ook niet meer te stoppen. Dan vraag ik mezelf weer eens af waarom het weken duurde om te beginnen en hoeveel tijd ik had kunnen besparen als ik gewoon gelijk, enthousiast begonnen was.

Hetzelfde heb ik met recensies schrijven, want ik heb er helemaal geen hekel aan. Ik moet zeggen dat ik het ook niet uit plezier doe – schrijven over iets terwijl ik dat ook in mijn hoofd kan doen, voelt soms zo onzinnig. Op andere momenten realiseer ik mij heel goed dat ik op een hele andere manier naar een boek kijk als ik van plan ben er een recensie over te schrijven. Niet alleen ben ik kritischer op het boek, maar ik ga ook veel sneller op zoek naar de gedachte achter het boek en voor mij maakt dat lezen heel veel leuker!

​En met al deze dingen die ik heel leuk of belangrijk vind – lezen, schrijven, recenseren en bloggen – vraag ik mezelf dus vaak af; kan ik het allemaal? Waarschijnlijk wel, als ik mijn mindset verander. Ik stort me namelijk volledig op dingen, net zoals deze tekst. Ik besloot om te beginnen, heb word geopend en ben gaan schrijven. Ik houd geen rekening met dat ik eigenlijk zou gaan schrijven vandaag en ook niet met het feit dat ik dit ga plaatsen en vervolgens misschien wel weer wekenlang helemaal niets: dat is zo’n beetje hoe ik werk.
Heel onpraktisch soms, maar op andere momenten ook heel handig. Ik kan namelijk, in een maand zoals deze, makkelijk 50.000 woorden schrijven, puur omdat ik dat wil. Volgende week, na het afronden van Geen bereik – Flynn, ga ik een “leesvakantie” houden. Die acht boeken die ik per se mee op vakantie wilde moeten namelijk ook uit.


Recensies schrijven, heb ik me laatst voorgenomen, moet ik gewoon gelijk doen. Zonder de tekst te controleren, schrijf ik een recensie namelijk in iets van een kwartier. Hélemaal geen probleem om even na het uitlezen van een boek te doen en ik weet dat ik mezelf er dan vervolgens ook niet meer schuldig over hoef te voelen. Het uitstellen van het schrijven van recensies is meestal om één van de volgende redenen; ik weet niet hoe ik moet omschrijven wat ik van het boek vond, ik ben moe/het is een onhandig moment en ik stel het uit óf ik moet een recensie schrijven over een boek van iemand die ik ken/een boek dat ik erg slecht vond. Dan kan ik twintig minuten over elke zin doen, nadat ik het weken voor me uit geschoven heb. Wat dat betreft is het misschien ook gewoon nog een kwestie van leren hoe ik moet recenseren; accepteren dat ik mag opschrijven wat ik van boeken vind en waarom. Of het nou klopt – want misschien heb ik het hele boek fout begrepen – of niet.

​De uiteindelijke vraag, waarom ik prioriteiten stel, of misschien wel beter; waarom ik sommige dingen zo lang voor me uitschuif, is dus simpel: ik werk het liefste, heel hard en heel gefocust op één ding. En ik weet zelf nog niet eens of ik dat positief of negatief vind.
 
A/N: Ik heb deze tekst niet opnieuw gelezen, want dan ga ik dingen herschrijven die ik eigenlijk niet weg moet halen. Rare zinnen neem ik maar even voor lief.

Om te kunnen schrijven heb je een aantal dingen nodig; inspiratie, iets om op te schrijven én je moet je kunnen focussen. Sommige mensen kunnen echt maar op één plek schrijven, anderen op een bepaald moment van de dag of nacht… In dit blog deel ik mijn favoriete schrijfplaatsen met jullie.
 
Home sweet home
Thuis kan ik meestal heerlijk schrijven, maar soms ook juist niet. Als veel zusjes thuis zijn, of ik naast mijn moeder zit, laat ik me snel afleiden met een leuk gesprek. Wanneer ik alleen thuis ben, of gewoon op mijn kamer zit, lukt het echter wel goed om te focussen. Het fijnste vind ik om met een kop thee en de honden in bed te schrijven.
 
Starbucks
Van oktober 2018 tot november 2019 heb ik in Amerika gewoond. Ik werkte daar als au pair en als stalmanager en werkte ongelofelijk veel. In de overige uurtjes was ik vrijwel altijd in de starbucks te vinden. Starbucks gaf mij ontzettend veel inspiratie omdat je lekker naar mensen kunt kijken. Toegegeven, het is soms ook afleidend en ik heb meerdere keren uren van mijn tijd verspilt aan een leuk gesprek met een vreemdeling, maar over het algemeen maakte ik daar goede vooruitgang. Enige (grote) nadeel is dat de koffie duur is en dat ze vroeg (7.30pm) dicht gaan.
 
Bibliotheek
Ik moet zeggen dat ik in Nederland nooit zoveel in de bieb zit omdat het een kwartier fietsen is en ik daar niet altijd zin in heb. In Amerika lag dat echter anders. In het weekend werkte ik niet als au pair, maar was ik overdag op de manege waardoor ik pas richting het begin van de avond terug kwam. Dan doorgaan naar Starbucks voor een uurtje tot sluitingstijd was onzin, dus meestal ging ik naar de bibliotheek. Die is tot 9 pm open op alle dagen en veelal in gebruik door scholieren en studenten. De perfecte plek om aan mijn boek te werken dus!
 
Op vakantie
Het idee van vakantie geeft mij altijd al een schrijfboost. Uren lang in de ochtend achter mijn laptop zonder ergens heen te hoeven, of juist de inspiratie die je in een andere omgeving opdoet…
Ideale vakanties voor mij waren die in Turkije. We gingen heel lang elk jaar in de herfst een week naar een all-inclusive hotel aan de kust waar je letterlijk de hele dag niets hoeft te doen. Een beetje in de zon liggen en je volvreten. Mijn moeder en zusjes slapen graag uit, dus ik ging vaak eerder met mijn oma ontbijten en dan een paar uur in de lobby schrijven.
 
Mindset
Ten slotte heb ik het gevoel dat alles uiteindelijke draait om de juiste mindset, maar misschien is dat alleen bij mij zo. Ik heb op de meest vreemde plaatsen geschreven, zoals; op een wedstrijdweekend met een paard in Amerika, tussen de wedstrijden door. Dan zat ik naast de paddock van mijn paard, op een klapstoeltje te werken. Of tijdens het werk op de manege; ik was vaak in de avond als enige op stal om stallen uit te mesten en sprak dan terwijl ik werkte audio-opnames op mijn telefoon in.
Dus eigenlijk, als je maar gek genoeg bent en graag wil, dan komt dat boek of die verhalenbundel er wel.
Ik ben al zo lang bezig met mijn trilogie en hoewel ik ook af en toe motivatie-loze perioden heb gehad, laat ik me daar de laatste twee jaar niet meer door afleiden. Als ik eenmaal begin met schrijven, letterlijk gewoon begin te typen, dan komt het wel.

Moment van de dag
Ik schrijf het liefst in de ochtend. Mijn ochtenden beginnen vaak rond zes uur, half zeven en ik vind het dan heerlijk om beneden een kop thee te halen en me vervolgens achter mijn computer te nestelen. Vervolgens schrijf ik gemakkelijk door tot een uur of twee ’s middags.
Natuurlijk kan ik ook in de namiddag of avond schrijven, maar om de een of andere reden trekt me dat gewoon niet zo.

Wat zijn jouw lievelingsplekken om te schrijven, heb je een specifiek moment van de dag of kun je tijdens drukke school/werk weken helemaal niet schrijven? Ik ben benieuwd; laat een berichtje achter onder dit blog!

Het is inmiddels meer dan een week geleden dat ik de a book a day challenge begon. Mijn doel was om het een week lang vol te houden en dat is zo ongeveer gelukt.

Op zaterdagavond begon ik met het lezen van Les Miserables, een prachtige roman waarvan binnenkort zeker een recensie zal verschijnen! Het is een redelijk dik boek en aangezien ik pas iets voor zeven uur ’s avonds begon, moest ik behoorlijk doorlezen. Enkele minuten voor twaalf las ik het uit.

Zondag begon ik vroeg aan de kathedraal van de zee omdat het een bijzonder groot en dik boek is. Ik heb het grootste deel van de dag gelezen maar dat was het meer dan waard. Ook over dit prachtige boek zal een recensie verschijnen!

Op maandag las ik the Dutch house, wederom een ontzettend mooie, goed leesbare roman. Dit boek was niet erg dik en ondanks dat het in het Engels was, heb ik de deadline ruim gehaald. Ik ga the Dutch house ook zeker recenseren.

Dinsdag las ik “Geen bereik – Skyana”, mijn eigen roman, voor de laatste keer. Ik moest op woensdag de laatste bewerkingen ontvangen en las die dag mijn boek voor het eerst in boekvorm. Een hele ervaring! Ik was niet heel erg vroeg klaar met lezen (het liep weer tegen middernacht) omdat ik op zoek was naar fouten en dus heel langzaam las. Dit boek recenseer ik uiteraard niet.

Woensdag las ik bloesem in de nacht. Een leuk, iets te simpel verhaal. Ik vond de schrijfstijl ontzettend vervelend en daardoor moeilijk om doorheen te komen. Hier schrijf ik wèl een recensie over.

Donderdag las ik Oliver Twist, een naam die vast bij meerdere mensen bekend is. Ik begon in de ochtend en las het met gemak voor de avond uit, dus gelukkig geen stress op die leesdag.

De laatste dag van de challenge, vrijdag, zou ik reizen zonder John van Geert Mak lezen. Na honderd pagina’s ben ik echter gestopt – ik vond het ontzettend tegenvallen en kwam er nauwelijks doorheen.
Heel jammer want sinds ik het boek Travels with Charley van John Steinbeck las, had ik heel veel zin om reizen zonder John te lezen. Hierover ga ik geen recensie, maar wel een blog schrijven. Dit is namelijk pas het tweede boek in tien jaar dat ik niet heb uitgelezen.

Om de challenge niet te verpesten, heb ik die dag het boek Koning van Katoren gelezen. Veel mensen zullen dit boek van Jan Terlouw wel kennen. Wellicht ook van de geef-een-boek-cadeau actie; in februari kon je Koning van Katoren voor slechts twee euro kopen.
De eerste keer dat ik dit boek las, was ik een jaar of tien (hoewel ik denk dat mijn moeder het eerder al heeft voorgelezen). Ik vond het een heel indrukwekkend boek en wilde het al een tijdje opnieuw lezen. Vandaar dat ik het voor de challenge gebruikt heb.

​Al met al was deze challenge voor mij een groot succes: ik heb zeven boeken gelezen en vond het grootste deel daarvan verschrikkelijk mooi.
Inmiddels loop ik behoorlijk achter met het schrijven van recensies, maar ik ga er zo snel mogelijk mee aan de slag!

Onder enige druk is het gelukt om je boek uit te lezen. Trots besef je dat je er nog geen maand over hebt gedaan! Vervolgens blijft het boek in je hoofd rondspoken tot het éindelijk zo ver is: de bijeenkomst van de boekenclub. Met je keurig bijgehouden standpunten lijstje en het boek onder je arm, stap je het huis van een van de leden in. Er staan hapjes, drankjes en als iedereen er eenmaal is, kun je eindelijk je ei kwijt over het verhaal dat je met zoveel passie gelezen hebt.

Het is een opkomend fenomeen; iedereen wordt lid van een boekenclub. Hoe kan het dat zoveel mensen ineens bij zo’n club wil horen, wat zijn de grote voordelen aan deelnemen en wat moet je doen om er bij te mogen horen?
Hoe het kan dat boekenclubs meer op beginnen te komen, is een veel gestelde vraag op het internet. Hoe kan het dat het leesklimaat plots zo veranderd? Het antwoord is simpel; er wordt steeds meer gelezen en geschreven. Steeds meer mensen doen een poging om hun manuscript uit te geven en daardoor gaan uitgeverijen meer boeken uitgeven. Heel veel mensen hebben echter de tijd niet (of maken de tijd niet) om al die boeken te lezen. En hoe kun je jezelf nou beter pushen om een boek uit te lezen? Deadlines! Want achteraf ben je altijd zo blij dat je de tijd er in gestopt hebt, maar die stok achter de deur is toch vaak nodig.

Er zijn heel veel voordelen aan het lid zijn van een boekenclub. Zo lees je meer, wat erg belangrijk is voor het ontwikkelen van je voorstellings- en inlevingsvermogen (en dat leidt dan weer tot meer sociale betrokkenheid) en het versterkt je taal- en leesvaardigheid en je cognitieve vaardigheden.
Daarnaast is het gewoon heel gezellig om met een clubje bij elkaar te komen. Zo zie je je vrienden (want dat zullen de andere boekclubleden worden) nog eens ondanks het drukke dagelijkse leven.
En ten slotte, misschien wel het belangrijkst; je kunt praten over het boek dat je gelezen hebt. Niet alleen verreikt dat je blik op het boek (iedereen leest het immers anders en heeft een persoonlijke mening) maar ook kan het gewoon heel fijn zijn om je mening te uiten. Of misschien begreep je iets niet helemaal en leer je op een andere manier over het boek na te denken.

Inmiddels zit je als het goed is al stuiterend achter je laptop en kun je niet wachten om je bij een boekenclub aan te sluiten. Nu blijkt; dat is helemaal niet zo moeilijk want er zijn ongelofelijk veel boekenclubs. Zoek even op google en je hebt er zo een paar gevonden. Let wel even op of er een leeftijdsselectie is en wat voor soort boeken ze lezen – sommige boekenclubs focussen op een bepaald genre, zoals fantasy.
Als je door dit blog besluit een poging te wagen om je bij een boekenclub te voegen, hoor ik graag of het positief uitgepakt is!
 

Toen ik jonger was ben ik veel voorgelezen uit Pluk van de Petteflet, Floddertje, Dikkie Dik, Pietertje Pet, korte verhalen met van die flapjes en énorm veel Jip en Janneke.
Iets later ging ik ook luisteren als mijn zus werd voorgelezen, dat waren al moeilijkere boeken zoals Pinkeltje.
Zelf lezen wilde ik aan het begin niet. We hadden ABC-boekjes om te leren lezen maar ik ging heel langzaam. Ik wilde wel kunnen lezen, maar het leren vond ik stom. Pas toen mijn zusje me aan het inhalen was met de avi-boekjes, besloot ik dat ik beter moest zijn dan mijn (jongere!) zusje en leerde het binnen no time.

Daarna werd ik gek op lezen. Ik kan me de meeste titels niet meer herinneren; het zijn er té veel.
Ik heb bijvoorbeeld de pinkeltje serie, Dolfje Weerwolfje, Geronimo Stilton, Puppy Patrol en een paardenserie van Cristine Linneweever gelezen. Ook heb ik veel van Jacques Vriens gelezen. We ging vaak naar de centrale bibliotheek in Rotterdam waar mijn zusjes en ik het kindergedeelte op de tweede verdieping afstruinden.

Toen we naar een andere basisschool gingen, moesten we een halfuurtje met de auto. Mijn moeder bedacht dat we dan best wel luisterboeken konden aanzetten. We hebben haast alles van Roald Dahl gehoord en ook achtste groepers huilen niet en dat soort verhalen kwamen aan de beurt.

Later, op weer een andere school, ging ik snel over naar moeilijkere boeken, die net buiten het kindergedeelte te vinden waren. Achteraf vind ik dit vreselijk jammer; een groot deel van de jeugdboeken vond ik, doordat ik al op een hoger niveau gelezen had, verschrikkelijk kinderachtig.
Ik las veel over de oorlog, ziektes en moord. In groep acht en de eerste klas van de middelbare heb ik veel van schrijvers als Thea Beckman, Simone van der Vlugt, Tommie Wieringa en Theo Hoogstraten gelezen.

Op mijn elfde begon ik in de zomervakantie aan de serie De aardkinderen van Jean M. Auel, dit is een zesdelige serie met boeken van tussen de 600 en 900 pagina’s. Deze boeken speelden zich af in de tijd van de jagers en verzamelaars en waren enorm gedetailleerd geschreven. Ik vond het fantastisch, ik had nog nooit zo’n goed beeld gekregen van een verhaal; het was net alsof ik een film keek.
Een ander boek dat ik in de eerste in de schoolbibliotheek vond, Pest (van Henk van Kerkwijk), maakte op mij veel indruk. Het ging over de pest en liet heel goed zien hoe heftig het geweest moet zijn. Ik was toen twaalf en vond dat gemakkelijk te lezen. Verder las ik in dat jaar Herinner mij van Ann Brashares, een bizar boek over reïncarnatie. Ik heb het laatst opnieuw gelezen en kan me niet voorstellen dat ik dat in de eerste écht interessant vond, maar het was wel gaaf geschreven.

Hoewel ik er bij zweer nooit boeken te lezen waarvan ik de film al gezien heb, heb ik ooit een uitzondering voor Harry Potter gemaakt. Aan het eind van de eerste las ik de serie in een ruk uit en in de jaren daarna heb ik het nog meerdere keren herlezen. Het leuke bij die boeken was – en is nog steeds – dat ik iedere keer weer nieuwe details vind.
In de tweede en derde raakte ik ook geïnteresseerd in psychologische romans zoals Paaz en Up van Myrthe van der Meer maar ik las vooral voor school. Het lezen voor school vond ik helemaal niet erg. Mevrouw Lauwrier, mijn docente Nederlands, gaf ons veel vrijheid maar hielp graag met het uitkiezen van boeken. 

Toen we in de vierde en vijfde met het lezen voor onze lijst begonnen, nam ik dit erg serieus. Ik keek kritisch terug naar mijn leesgedrag de jaren daarvoor en besefte dat ik nooit echt diep op de inhoud van boeken in ging. Ik besloot om “hoge literatuur” te lezen voor mijn lijst en begon enthousiast aan Kaas van Willlem Elsschot.
Na een dik uur lezen, legde ik het boek teleurgesteld aan de kant. Was dit nou de hogere literatuur?
Ik legde mijn ervaring bij een docent Nederlands neer en hij legde me uit dat het kiezen van een goed boek iets ingewikkelder ligt dan dat. Simpelweg het moeilijkste niveau van het lezen voor de lijst lezen zou niet werken. Hij stelde de donkere kamer van Damokles van Willem Frederik Hermans voor en wilde het boek zelfs wel aan me uitlenen. In eerste instantie had ik niet zo’n wauwditwiliklezen-moment. Toen ik er iets over opzocht, begreep ik al snel dat het niet alleen maar geschiedenis was maar dat er een soort detective in verwerkt zat. Hierdoor was mijn interesse wèl gewekt! Ik had het aan het begin wat moeilijk, omdat Hermans soms enorme tijdsprongen maakt en geen gemakkelijk volgbare schrijfstijl heeft. Toen ik er eenmaal in zat, kon ik het boek haast niet meer wegleggen, wat er toe leidde dat ik voor mijn derde boek opnieuw naar die docent ben gegaan.
Ditmaal raadde hij de bekeerlinge van Stefan Hertmans aan. Ik was razend enthousiast na het lezen van het boek en belde mijn opa, die – nog voor ik iets kon zeggen – zei: ‘ik heb een boek van de bieb geleend, dat jij vast en zeker leuk vindt.’ Je raadt het al: het was hetzelfde boek. Ondanks dat ik geen held ben in geschiedenis, vindt ik het een van de leukste dingen om in een boek verwerkt te zien.

Vervolgens had ik de smaak te pakken en heb ik wat op het internet gezocht, waarna al vlug andere interessante boeken volgden. Uiteindelijk kwam ik aan bij Harry Mulisch, waarvan veel mensen direct zeiden dat het vwo zes niveau was en of ik dat nou wel zou doen. Gelukkig waren er ook mensen die het toejuichten, zoals een paar docenten en mijn ouders. Ik ben toen begonnen in de ontdekking van de hemel en tegen alle verwachtingen in, kon ik het niet wegleggen. Sure, op sommige momenten had ik zoiets van: moet dit nou zo langdradig Mulisch?, maar het liefdesverhaal en de intellectuele gesprekken tussen Onno en Max trokken me er razendsnel doorheen.
Nog steeds dolenthousiast over Mulisch, begon ik aan mijn boekvergelijking, de aanslag. Dit was, na de ontdekking van de hemel, een enorme teleurstelling. Het leek alsof er nauwelijks – nuttig – verhaal in zat en alsof Mulisch niets uitwerkte, een beetje een anticlimax dus.
Grappig is wel dat ik na het dieper ingaan op het boek en mijn vergelijking tussen de grote drie in Nederland, plots begreep hoe de aanslag in elkaar zat. Mijn mening over het boek sloeg volledig om en ik heb het meerdere keren vol overtuiging aangeraden aan anderen.

Kortom denk ik dat mijn smaak qua literatuur door mijn middelbare school heen best wel veranderd is. Ik blijf de romannetjes van bijvoorbeeld Nora Roberts als easy reading nog steeds erg waarderen maar zoek nu graag boeken die je aan het denken (blijven) zetten.
Wat ik alleen moeilijk blijf vinden, is dat je met sommige boeken actief moet nadenken over de hoofdgedachte om het vraagstuk achter het boek te begrijpen. Zoals met de aanslag bijvoorbeeld. Als het niet voor mijn lijst was geweest, zou ik er dan met tien mensen over gediscussieerd hebben? En zou ik zulk diep onderzoek gedaan hebben?
Ik heb vaak een bepaalde druk achter het lezen nodig om te zorgen dat ik alles er uit haal. Niet altijd hoor; bij boeken van de Correspondent heb ik dat automatisch. Hierom bedacht ik dat het heel nuttig is om reviews of verslagen te schrijven. Ik heb er anderhalf jaar geleden niets mee gedaan maar ben nu deze site begonnen en een belangrijk deel is het recenseren van boeken.

Afgelopen jaar woonde ik in Amerika en dat heeft mijn leesgedrag best wel beïnvloed. Ten eerste las ik plotseling boeken over Amerika, want meerdere mensen leek het leuk om me zoiets cadeau te doen. Toevallig vond ik die boeken allemaal heel erg interessant, maar ik zou er zelf waarschijnlijk niet zo snel bij gekomen zijn. Toen ik eenmaal in Seattle woonde en die eerste paar meegebrachte boeken uit had, ging ik op zoek naar een bibliotheek.
Ik had echter niet heel erg veel ervaring met het lezen van Engels geschreven boeken. Mijn Engels is prima maar als ik hele lastige boeken was gaan lezen, zou ik er geen zak van begrijpen. Hierdoor begon ik opnieuw met het lezen van een van mijn lievelingsgenres; de historische roman.
Ik las veel romans die zich in de oorlog afspelen zoals; "Dear Mrs. Bird", "the summer before the war" en "the Guernsey literary and potato peel pie society". Deze boeken hebben me voornamelijk geholpen mijn Engels te verbeteren maar ook gewoon om te ontspannen.

​Inmiddels woon ik weer in Nederland en heb ik een paar maanden de tijd voor mijn studie begint. Haast een tussenjaar en natuurlijk wil ik de tijd die ik nu ineens heb op een goede manier gebruiken. Naast twee baantjes, heb ik dus deze site opgezet. Het idee is dat door me nu actief bezig te houden met de site opstarten ik het later enkel hoef te onderhouden. En een of twee boeken per maand lezen is dan dus echt geen straf… Bovendien vormt een goede basis voor de promotie van mijn debuutroman; Geen bereik, deel 1: Skyana.